یکشنبه 85 آبان 14
تفکر راه میان بر
عارف بزرگ مرحوم آقای دولابی در کتاب مصباحالهدی میگوید: امام جعفر صادق علیه السلام می فرمایند: «بر شخص عاقل واجب است که برای چهار کار در هر روز زمانی اختصاص دهد..... یکی از آن زمانها زمانی است که درباره آنچه خداوند عزوجل نسبت به او کرده است فکر کند که تفکر در نعمتها و الطاف الهی چه نیکو عبادتی است.»
با توجه به این حدیث شریف (که به اولی الالباب معروف است و بسیار طولانی است و متن کامل آن در کتاب شریف «تفسیر برهان» ذکر شده است)، انسان اگر در مورد خوبیهایی که خداوند عزوجل از آغاز عمر با او کرده است فکر کند، پی می برد که از قبل از اینکه از رحم مادر متولد شود تا کنون، خداوند بی آنکه به او نیازی داشته و یا از خوبی کردنهایش در پی غرضی برای خویش باشد یا حتی منتی بر بنده اش نهاده باشد، از لطف و احسان و دادن انواع نعمتها و مدارا و بخشش، با او چه ها کرده است. و می بیند که اگر شخص دیگری یکی از این لطف و احسانهای بی شمار را در حق او می کرد یک دل نه، صد دل عاشق آن شخص می شد و محبتش را در دل می گرفت. در نتیجه، این تفکر محبت به خدا را نصیب او می سازد و از این طریق طی منازل کمال را همانگونه که در متن کامل حدیث ذکر گردیده است آغاز می کند و طبق فرمایش حضرت صادق علیه السلام :
حکمت را به طریقی جز آنچه حکما به ارث برده اند به ارث می برد (هر آینه حکما حکمت را از راه سکوت اختیار کردن به ارث بردند)؛ و علم را به طریقی جز آنچه عالمان به ارث برده اند به ارث می برد (هر آینه عالمان علم را از راه طلب و تحصیل به ارث بردند)؛ و صدق را به طریقی جز آنچه صدیقان به ارث برده اند به ارث می برد (هر آینه صدیقان صدق را از راه خشوع و عبادت طولانی به ارث بردند)
حدیث اولی الالباب راه میان بر است. بشر چقدر باید عبادت خدا کند تا به محبت او برسد؟ این حدیث می گوید که انسان تا فکر کرد، دارای محبت خدا می شود. وقتی هم که دارای محبت خدا شد کارش روی غلطک می افتد و مراتب کمال را یکی پس از دیگری طی می کند
()
